email επικοινωνίας ekk.oendel@gmail.com

email επικοινωνίας : ekk.oendel@gmail.com

Τρίτη 4 Οκτωβρίου 2016

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΞΟΥΣΙΑ;

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΞΟΥΣΙΑ - ΟΡΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ-


Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ,  ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΟΠΟΥ  Ο ΛΑΟΣ ΚΑΤΕΧΕΙ ΤΗΝ ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ.
(Αυτό θα μπορούσε να σταθεί και  από μόνο του σαν ένας  πλήρης ορισμός της δημοκρατίας.
)




ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΝΝΟΙΑΣ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ
 Εξουσία, στο επίπεδο των ανθρώπινων κοινωνιών, είναι η δύναμη κάποιου υποκειμένου με την οποία κατορθώνει,  δια του καταναγκασμού, να επιβάλλει τη θέλησή του σε άλλους ανθρώπους.

Η δύναμη λοιπόν του καταναγκασμού
 (απειλή για χρήση, ή χρήση βίας ή αντιβίας-δες κείμενο τι είναι βία και τι είναι αντιβία- ) είναι η εξουσία  και η οποία είναι το μέσον για να μπορεί κάποιο ανθρώπινο υποκείμενο (ατομικό ή συλλογικό) να επιβάλλει τη θέλησή του σε άλλους ανθρώπους που έχουν διαφορετικές θελήσεις.
Η επιβολή της θέλησης δια του καταναγκασμού είναι απαραίτητο στοιχείο στον ορισμό της εξουσίας και τούτο γιατί υπάρχει και η επιβολή της θέλησης δια της πειθούς.

Στο κοινωνικό επίπεδο,  η μέγιστη εξουσία είναι ο  ένοπλος εκτελεστικός μηχανισμός. (Εδώ δεν  εξετάζουμε το αν υπάρχει ή όχι απόλυτη εξουσία αλλά το ποια είναι η μεγαλύτερη.)

                  Εξουσία και συστήματα οργάνωσης της κοινωνίαςΤι είναι δημοκρατία;
Μήπως δημοκρατία είναι εκείνο το σύστημα οργάνωσης της κοινωνίας στο οποίο την εξουσία την κατέχουν οι λίγοι ή είναι εκείνο το σύστημα οργάνωσης της κοινωνίας στο οποίο την εξουσία την κατέχουν οι πολλοί; (λαός;) Δηλαδή οι λίγοι επιβάλλονται δια του καταναγκασμού στους πολλούς ή οι πολλοί επιβάλλονται δια του καταναγκασμού στους λίγους;
Αν όμως συμφωνήσουμε ότι δημοκρατία είναι εκείνο το σύστημα οργάνωσης της κοινωνίας όπου ο λαός κατέχει την εξουσία δηλαδή όπου ο λαός (σαν ρευστή πλειοψηφία) κατορθώνει δια του καταναγκασμού να επιβάλλει τη θέλησή του σε άλλους –λίγους- ανθρώπους (είτε στους εκλεγμένους είτε στους μη εκλεγμένους  ανήκοντες σε μια ρευστή μειοψηφία ) τότε σίγουρα, τα κοινοβουλευτικά ή τα στρατιωτικά φασιστικά συστήματα δεν έχουν καμιά απολύτως σχέση με τη δημοκρατία, αφού ο λαός σε αυτά δεν κατέχει τη μέγιστη εξουσία άρα δεν έχει καμιά πραγματική εξουσία.
Δηλαδή δεν κατέχει τον ένοπλο μηχανισμό και επομένως δεν μπορεί να επιβάλλει δια του καταναγκασμού τη θέλησή του ούτε πάνω στους εκλεγμένους του  ή μη εκλεγμένους του ή πάνω στις άλλες μειοψηφικές θελήσεις.
 Και όταν λέμε δεν κατέχει τον ένοπλο μηχανισμό εννοούμε ότι τα μέρη αυτού του μηχανισμού (πχ αστυνομία, στρατός) δεν υπακούουν στη θέληση  της πλειοψηφίας του λαού αλλά στη θέληση μιας σταθερής μειοψηφίας.
Αυτό γίνεται γιατί ο λαός δεν έχει το δικό του κατάλληλο ένοπλο μηχανισμό όπου (βρισκόμενος στην κορυφή του συνολικού ένοπλου μηχανισμού) με την απειλή ή και τη χρήση αντιβίας  να καταναγκάζει τα άλλα μέρη του  ένοπλου μηχανισμού να υπακούουν στις διαταγές του. 
Δεν έχει καμιά σημασία αν τα άτομα που πλαισιώνουν τον ένοπλο μηχανισμό προέρχονται από την εργατική τάξη ή γενικά από το λαό (Όλοι οι ολιγαρχικοί στρατοί και οι αστυνομίες πλαισιώνονται από άτομα του λαού). Σημασία έχει το ποιος βρίσκεται στην ηγεσία του μηχανισμού και να έχει την πρακτική δυνατότητα να επιβάλει τη θέλησή του δια του καταναγκασμού στον υπόλοιπο μηχανισμό και δια μέσου αυτού να μπορεί να επιβάλλεται καταναγκαστικά στις διάφορες μειοψηφίες ή στα άτομα των αντιπροσώπων του. (Δες κείμενο: «Πως θα μπορούσε πρακτικά η ένοπλη εκτελεστική να ανήκει στο λαό» )
- Αν δημοκρατία σημαίνει εξουσία του λαού τότε Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ  ΕΙΝΑΙ,  ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ,  ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ  ΟΠΟΥ  Ο ΛΑΟΣ ΚΑΤΕΧΕΙ ΤΗΝ ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ (Και σαν απόρροια-μονόδρομος  αυτού  θα κατέχει και θα ελέγχει και τις άλλες εξουσίες,  πχ  την νομοθετική. Ετούτος είναι ο πιο πλήρης ορισμός της δημοκρατίας)
Χωρίς την κατοχή από το λαό της ένοπλης εκτελεστικής ΔΕΝ  ΥΠΑΡΧΕΙ  ΙΧΝΟΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ δηλαδή δεν υπάρχει εξουσία του λαού - .

ΕΝΑ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ ΕΧΕΙ ΕΞΟΥΣΙΑ ΜΟΝΟ ΟΤΑΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ ΣΕ ΑΛΛΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΚΛΕΓΕΙ ΚΆΠΟΙΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ. (Εκλογή χωρίς επιβολή είναι πράξη άνευ νοήματος, είναι η μέγιστη απάτη. Είναι σαν τη βίωση μόνο μέσα από τις ΦΑΝΤΑΣΙΩΣΕΙΣ.) Άλλωστε οι ολιγαρχικές εκλογές του κοινοβουλευτισμού είναι θεσμοθετημένη επιλογή των ολιγαρχικών με καταναγκαστική επιβολή στους λαούς (για να προκαλέσουν την αυταπάτη στους λαούς ότι έχουν εξουσία). Οι λαοί δεν επέλεξαν ποτέ μεταξύ αυτής της πρότασης των ολιγαρχικών και της πρότασης του να κατέχουν την εξουσία οι ίδιοι και έτσι να μπορούν να επιβάλλονται δια του καταναγκασμού στους εκλεγμένους τους. Και φυσικά η ολιγαρχία δεν θα θελήσει ποτέ την υλοποίηση του τελευταίου γιατί απλά δεν θέλει να αυτοκτονήσει.
Όταν ο λαός δεν κατέχει την ένοπλη εκτελεστική δεν κατέχει καμιά εξουσία και επομένως δεν υπάρχει πρακτικά δημοκρατία.
Όλα τα υπόλοιπα  είναι λόγια για εξαπάτηση των λαών, όλα τα υπόλοιπα είναι ολιγαρχικές απάτες.

Αντίθετα στα ολιγαρχικά συστήματα οργάνωσης της κοινωνίας, οι εκλεγμένοι ή μη εκλεγμένοι ή άλλες σταθερές μειοψηφίες έχουν την εξουσία και επιβάλλουν τη θέλησή τους δια του καταναγκασμού  (χρήση ή απειλή χρήσης βίας) πάνω στις κοινωνικές πλειοψηφίες. 
Για να λέγαμε ότι ο λαός έχει την εξουσία και επομένως υπάρχει δημοκρατία(πχ στη χώρα μας),  θα έπρεπε τα γεγονότα να ήταν κάπως έτσι. Πχ ο λαός να είχε πράγματι καταναγκάσει  την κυβέρνηση (δια της απειλής ή της χρήσης αντιβίας) να μετατρέψει σε ΝΑΙ το αρχικό του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα ή θα είχε καταναγκάσει την κυβέρνηση να καταργήσει το ΕΚΑΣ ή οι άλλες προηγούμενες, ας πούμε, κυβερνήσεις θα έπρεπε να είχαν καταναγκαστεί από το λαό να του μειώσουν τις συντάξεις , να μειώσουν τους μισθούς, να καταργήσουν τις δεκατέσσερις συντάξεις, να καταργήσουν το οχτάωρο, να πετάξουν εκατοντάδες χιλιάδες κόσμο στην ανεργία, να μην πληρώνονται οι υπερωρίες όπως παλαιότερα ή θα είχε καταναγκάσει τους βολευτές να παίρνουν υψηλούς μισθούς ή οι τραπεζίτες να κερδίζουν δισεκατομμύρια κοκ. Και για να λέγαμε πχ ότι ο γαλλικός λαός έχει την εξουσία θα έπρεπε ο λαός να είχε καταναγκάσει την κυβέρνησή του να φτιάξει αυτόν το νόμο για τα εργασιακά…. και παίζοντας το θέατρο του παραλόγου, ο λαός να κατέβαινε μετά σύσσωμος στους δρόμους για να βρίζει τον εαυτό του που κατανάγκασε τους κυβερνήτες του!!!
Έγινε  όμως  κάτι τέτοιο ή έγινε το ακριβώς αντίθετό του; Μήπως οι λίγοι κατανάγκασαν  το λαό να υποστεί όλα τα πιο πάνω; Φυσικά και ισχύει το τελευταίο. Οι λίγοι έχουν στα χέρια τους την ένοπλη εκτελεστική εξουσία η οποία είναι η βασική, η πρώτη  εξουσίαΕίναι η εξουσία των εξουσιών γιατί μόνο πάνω σε αυτή μπορούν να στηριχτούν όλες οι άλλες μορφές εξουσιών (πχ η οικονομική). Ετούτη  η πραγματικότητα,  δηλαδή η κατοχή της εξουσίας από τους λίγους, είναι η πηγή όλων των δεινών κοινωνικής προέλευσης  για τους λαούς. 
Και κάποιος  με στοιχειώδη λογική, όταν είχε μπροστά του αυτά  τα στοιχεία, θα συμπέραινε με μεγάλη ευκολία ότι η ΜΟΝΑΔΙΚΗ  ΛΥΣΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ είναι πριν από όλα η κατάκτηση της εξουσίας από τους ίδιους τους λαούς, δηλαδή η κατάκτηση πρωτίστως της ένοπλης εκτελεστικής. Αυτό θα έπρεπε να είναι το κεντρικό πρόταγμα των λαϊκών κινητοποιήσεων.   (Όμως οι δεξιές και οι αριστερές ολιγαρχικές συλλογικότητες κάνουν τα πάντα για να μη φθάσει η κοινωνική συνείδηση σε τούτο  -το μοναδικό- απελευθερωτικό συμπέρασμα και έτσι να μην μπει σαν πρόταγμα για υλοποίηση.)
Το  σύστημα οργάνωσης της κοινωνίας που ισχύει στην πραγματικότητα, είναι το διαλεκτικά αντίθετο της δημοκρατίας. Το σύστημα είναι κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία.
Αλλά  το συγκεκριμένο ολιγαρχικό σύστημα αποκαλεί τον εαυτό του δημοκρατία. Δηλαδή εξουσία του λαού.Φυσικά το κάνει για να προκαλέσει σύγχυση στην κοινωνική συνείδηση. Το κάνει γιατί φοβάται το ξύπνημα του λαού από την παρατεταμένη καταναγκαστική χειμερία νάρκη στην οποία τον έχουν βάλει δια των απειλών ή τη χρήση βίας και της προπαγάνδας τους. 

Όλοι  οι ηγέτες των υπαρκτών ή των μελλοντικών  κομμάτων που δεν βάζουν για κεντρικό πρόταγμα το "ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ", είναι και θα αποδεικνύονται τελικά μεγάλοι απατεώνες, μεγάλοι εγκληματίες. 



ΥΓ
Όμως δεν είναι μόνο οι δυνάμεις της κοινοβουλευτικής ολιγαρχικής δικτατορίας  (αστικά κόμματα και οι άλλοι  παρατρεχάμενοι των αστών) που εξαπατούν το λαό με το να αποκαλούν αυτό το άκρως ολιγαρχικό σύστημα δημοκρατία και προκαλούν τεράστια ζημιά στο εργατικό και το λαϊκό κίνημα.
Οι αστοί, τους καλύτερους συμμάχους στην πρόκληση σύγχυσης και θολώματος των νερών της κοινωνικής συνείδησης,  τους έχουν βρει και στις άλλες ολιγαρχικές δυνάμεις που αυτό αποκαλούνται «αντισυστημικές». Αυτά τα διάφορα  «κομμουνιστικά» κοινοβουλευτικά ή εξωκοινοβουλευτικά κόμματα (ηγεσίες) εξαπατούν τους λαούς και τα απλά μέλη τους ή τους οπαδούς τους, για να εξυπηρετήσουν τους δικούς τους ολιγαρχικούς στόχους. Αποκαλούν άμεσα  τον κοινοβουλευτισμό είτε δημοκρατία είτε αστική δημοκρατία είτεαντιπροσωπευτική δημοκρατία όπως  κάνουν και οι αστικές κοινοβουλευτικές δυνάμεις. Και έμμεσα δείχνουν να αποδέχονται τον κοινοβουλευτισμό σαν εξουσία του λαού – δημοκρατία- αφού ενίοτε καλούν το λαό στηνΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ της δημοκρατίας, δηλαδή υπεράσπιση της αστικής κοινοβουλευτικής ολιγαρχικής δικτατορίας. (Υπεράσπιση κάποιου πράγματος ανύπαρκτου ή υπεράσπιση της ολιγαρχικής ουσίας;).
1. Χαρακτηρίζουν – ονομάζουν τον κοινοβουλευτισμό δημοκρατία.
‘Όμως με την έννοια δημοκρατία εννοούν την εξουσία των πολλών ή την εξουσία των λίγων; Αν εννοούν εξουσία των πολλών τότε τα κοινοβουλευτικά συστήματα (και στη βάση του τι είναι εξουσία) όχι μόνο δεν έχουν καμιά απολύτως σχέση με την εξουσία του λαού αλλά είναι ακριβώς το αντίθετό της.( Και την εξουσία των λίγων πως την ονομάζουνΠοιο είναι το διαλεκτικά αντίθετό της; Δεν έχει θέση εδώ η διαλεκτική για την οποία  τόσο κόπτονται; Εδώ κάνουν εξαίρεση στη διαλεκτική;  Η δημοκρατία είναι η μοναδική έννοια μέσα στον υλικό κόσμο που δεν έχει το αντίθετό της; Τέτοια κατάπτωση;)
Τώρα αν κάποιοι βιαστούν να απαντήσουν, λέγοντας ότι το αντίθετό της δημοκρατίας είναι η έννοια της δικτατορίας, εκτός από το γεγονός ότι η η έννοια της δικτατορίας σημαίνει υπαγόρευση ή επιβολή και δεν σημαίνει κάποιο συγκεκριμένο σύστημα οργάνωσης της κοινωνίας, πώς να καλύψουν την αντίφασή τους με την έννοια της δικτατορίας του προλεταριάτου που χρησιμοποιούν κι η οποία σημαίνει εξουσία των πολλών – δημοκρατία όπως και οι ίδιοι ισχυρίζονται;)
Και αν με την έννοια δημοκρατία εννοούν την εξουσία των λίγων τότε γιατί δεν την αποκαλούν  με το όνομά της; Γιατί δεν την αποκαλούν ολιγαρχία; (Γιατί τη λέξη ολιγαρχία την χρησιμοποιούν μόνο για τους λίγους οικονομικά εύπορους και όχι για το θεσμικά συστήματα οργάνωσης της κοινωνίας  από τη στιγμή που χρησιμοποιούν την έννοια της δημοκρατίας γι αυτά τα συστήματα; Τι κρύβουν εδώ;)


2. Όμως οι πιο «τρελοί», οι πιο «κουφοί» χαρακτηρισμοί για τον κοινοβουλευτισμό (που στην ουσία του είναι ολιγαρχική δικτατορία) είναι οι χαρακτηρισμοί «αστική δημοκρατία» και «αντιπροσωπευτική δημοκρατία». Δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν πιο εξωπραγματικοί και πιο γελοίοι  χαρακτηρισμοί.  Τι να πρωτοπεί κανείς για τούτες τις ανόητες  εκφράσεις;
Πχ δημοκρατία σημαίνει εξουσία του λαού (των πολλών). Αν τώρα στην έκφραση αστική δημοκρατία αντικαταστήσουμε τη λέξη δημοκρατία με την έκφραση  εξουσία του λαού,  θα μας προκύψει  το «αστική εξουσία του λαού!!!!». Φράση που ακόμα και  σε σουρεαλιστική ποίηση δεν θα έμπαινε γιατί θα φαινόταν απόλυτα παράλογη.  Δηλαδή από την πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλλα.  Ήτοι  ο λαός έχει την εξουσία που όμως αυτή την εξουσία την έχει  μια μειοψηφική τάξη, η αστική.  Ή ότι ο λαός έχει την εξουσία η οποία προέρχεται από την αστική τάξη και προορίζεται να υπηρετήσει την αστική τάξη;!!!! Τέλεια λογική συνάφεια !!!! (Η κατάληξη -ικος- θέλει να δείξει ή την προέλευση ή τον προορισμό ενός αντικειμένου ή και τα δύο μαζί.)Η άλλη απόλυτα παράλογη έκφραση είναι αυτή της «αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας».
Λες και αντιπροσώπευση είναι η σχέση εκλογέα εκλεγμένου ή εντολέα εντολοδόχου  όπου ο τελευταίος (εκλεγμένος εντολοδόχος) κατέχει την πραγματική εξουσία δηλαδή μπορεί να επιβάλλεται δια του καταναγκασμού στον εκλογέα –εντολέα του!!!!! και όχι το ακριβώς αντίθετο. Τρελό; Και όμως..
Από την άλλη,  με την έκφραση «αντιπροσωπευτική δημοκρατία»,  αφήνουν να νοηθεί ότι υπάρχει και δημοκρατία χωρίς αντιπροσώπευση δηλαδή χωρίς εντολοδόχους – εκτελεστικά όργανα του λαού!!!
Ήτοι πρακτικά αυτό θα σήμαινε ότι αν πχ είχαμε δημοκρατία εδώ και στη Ρωσία και όταν θα θέλαμε να κάνουμε ανταλλαγή προϊόντων δεν θα υπήρχαν συγκεκριμένοι εντολοδόχοι με συγκεκριμένες εντολές για να υλοποιήσουν τις ανταλλαγές των προϊόντων αλλά είτε θα πήγαινε όλος ο λαός μας στη Ρωσία για να κάνει την ανταλλαγή ή ότι θα ερχόταν όλος ο Ρώσικος λαός εδώ!!! (Δες κείμενο: «Τι είναι αντιπροσώπευση»)
Και αφού δεν υπάρχει καμιά απολύτως αντιπροσώπευση του λαού στις κοινοβουλευτικές ολιγαρχικές δικτατορίες αυτοί επιμένουν («το τυρί κουμπάρε») με τούτες τις εκφράσεις που δεν έχουν καμιά υλική υπόσταση,  προκαλώντας  σύγχυση στο λαό προς τέρψη της αστικής ολιγαρχίας.


3. Γιατί όμως αυτός ο παραλογισμός στη χρήση ετούτων των εννοιών; Γιατί χρησιμοποιούν έννοιες με εντελώς διαφορετικό περιεχόμενο από το πραγματικό. Ποια λογική εξυπηρετεί ετούτος ο παραλογισμός; Γιατί αποφεύγουν «όπως ο διάολος το λιβάνι» να ορίσουν τις έννοιες της δημοκρατίας, της αντιπροσώπευσης, της εξουσίας, της βίας, του δικαιώματος κλπ;  Ποιος και που είναι ο ορισμός τους;Οι περισσότεροι από τους ηγέτες των λενινιστικών κομμάτων  ξέρουν πολύ καλά ότι ο κοινοβουλευτισμός δεν είναι δημοκρατία – εξουσία του λαού.  Ξέρουν επίσης ότι δημοκρατία σημαίνει εξουσία του λαού (όπως τη χρησιμοποιούσε ο Μαρξ) όμως  χρησιμοποιούν κάτι το παράλογο, ανύπαρκτο για να εξυπηρετήσουν τους δικούς τους άμεσους και έμμεσους στόχους. Οι άμεσοι στόχοι έχουν να κάνουν από το να παραμείνουν ολιγαρχικοί ηγέτες στο κόμμα τους μέχρι το να γίνουν αποδεκτοί από το σύστημα για να μπορούν να μπουν ή να στέκονται στη σημερινή ολιγαρχική σκηνή. Έμμεσος στόχος είναι η εγκαθίδρυση μελλοντικά μιας άλλης διαφορετικής μορφής ολιγαρχικού αντιλαϊκού συστήματος στην οποία θα έχουν ηγετικές θέσεις. Θέλουν την εγκαθίδρυση της κομματικής εξουσίας, του κομματικού μονοπωλιακού καπιταλισμού. Σε τούτο το σύστημα, στην κορυφή της ένοπλης εκτελεστικής θα είναι ανώτερα στελέχη του κόμματος και ταυτόχρονα η νομοθετική  θα ανήκει επίσης σε μια μειοψηφία ελεγχόμενη από το κόμμα. Δηλαδή όλη η εξουσία στην ηγεσία του κόμματοςΣε αυτούς τους λίγους θα ανήκει η πραγματική εξουσία.
Και επειδή όμως για προπαγανδιστικούς λόγους δεν τους συμφέρει να ονομάζουν ολιγαρχικό το δικό τους πρόταγμα για την κοινωνία, το ονομάζουν δημοκρατικό. Ονομάζουν δημοκρατικό ένα σύστημα όπου οι λίγοι (ηγεσία του κόμματος) θα έχουν όλη την πραγματική εξουσία!!!  Μα πως θα μπορούσαν από τη μια να ονομάσουν το δικό τους σύστημα δημοκρατικό όταν οι λίγοι θα έχουν την εξουσία και να ονομάζουν το αστικό σύστημα ολιγαρχικό που επίσης οι λίγοι κατέχουν την εξουσία; Θα ήταν τεράστια αντίφαση. Έτσι ονομάζουν και το αστικό σύστημα δημοκρατικό και ξεμπερδεύουν από τη συγκεκριμένη αντίφαση. Όμως οι αντιφάσεις τους δεν αποφεύγονται. Στην πραγματικότητα πολλαπλασιάζονται. Για να το στηρίξουν αυτό, θα πρέπει να παραλογίζονται, να αντιφάσκουν και με το περιεχόμενων πάρα πολλών άλλων εννοιών οι οποίες σχετίζονται άμεσα ή έμμεσα με τα συστήματα θεσμικής οργάνωσης της κοινωνίας. Να παραλογίζονται και να λένε κυριολεκτικά ανοησίες σχετικά πχ με το τι είναι αντιπροσώπευση, δικαίωμα, ελευθερία, νόμος, μέγιστη εξουσία κοκ. Και το κακό δεν είναι μόνο ότι αντιφάσκουν αλλά και το ότι αυτές οι ανοησίες περνάνε στα μέλη τους και το λαό και μπλοκάρουν την κοινωνική συνείδηση. Προκαλούν τεράστια σύγχυση και έτσι κρατάνε μακριά τους λαούς από το πραγματικό πρόταγμα που θα τους απελευθερώσει.
Κάποιοι από τις ηγεσίες των λενινιστικών κομμάτων ξέρουν πολύ καλά ότι έχουν τεράστιο ιδεολογικό κενό. Κενό που «κληρονόμησαν»  από τον Λένιν, κενό που τους προκάλεσε ο Λένιν. Το ίδιο κενό το αντιλαμβάνονται και αρκετά στελέχη τα και μέλη τους. Γι αυτό όλοι τους αποφεύγουν «σαν το διάολο με το λιβάνι» οποιαδήποτε συζήτηση αφορά τους ορισμούς ή τις σημασίες αυτών των εννοιών. Κανένας τους δεν έχει έναν ορισμό για τις έννοιες αυτέςΝιώθουν ότι δεν έχουν κανένα λογικό επιχείρημα και γι αυτό αποφεύγουν οποιαδήποτε σχετική αντιπαράθεση απόψεων. Κάνουν πράξη το «στου κρεμασμένου το σπίτι δεν μιλάνε για σχοινί ή  κρύβουν διαρκώς τα σκουπίδια κάτω από το χαλί».
Αυτοί των ηγεσιών δεν τολμούν να δώσουν το πραγματικό περιεχόμενο στις πιο πάνω έννοιες (όπως έκανε ο Λένιν) για δύο κυρίως βασικούς λόγους.
 Ο πρώτος αφορά το ξεσκέπασμα και το σίγουρο ξέφτισμα των αντιεπιστημονικών και των ντε φάκτο αντικοινοτιστικών θεωριών του Λένιν πάνω στις οποίες βασίζονται και οι ίδιοι. Ετούτες τις εξωπραγματικές αντιλήψεις για το περιεχόμενο των εννοιών της δημοκρατίας, της αντιπροσώπευσης κλπ τους τις δίδαξε οαναθεωρητής (του Μαρξ )Λένιν και τις παπαγαλίζουν όπως παπαγαλίζουν οι θρησκευόμενοι τα διάφορα αναλλοίωτα ΔΟΓΜΑΤΑ.
 (Ο Λένιν μπορεί - πιθανόν - να ήταν καλοπροαίρετος όμως η σκέψη του ήταν τόσο αντιφατική, τόσο «κυκλοθυμική», τόσο αντιεπιστημονική, τόσο αντιμαρξική, τόσο αντικομμουνιστική, τόσο εμβρυική και θα ήταν ιστορικό παράδοξο αν δεν είχε οδηγήσει το κοινοτιστικό κίνημα στο Βατερλό που τελικά το οδήγησε.)
Ο δεύτερος λόγος είναι ο φόβος τους  ότι  ένα τέτοιο ξέφτισμα θα οδηγήσει αναπότρεπτα και στην απώλεια της προσωπικής τους εξουσίας-ματαιοδοξίας την οποία είτε κατέχουν τώρα μέσα στο κόμμα τους είτε ονειρεύονται να αποκτήσουν σε μια άλλη κοινωνία όπου θα έχει υπερισχύσει το δικό τους ολιγαρχικό, αντικοινοτιστικό μοντέλο.
Κρίμα, γιατί μέσα σε αυτά τα κόμματα και ομάδες είναι εγκλωβισμένα  από τα πιο υγιή, από τα πιο καλοπροαίρετα άτομα της κάθε κοινωνίας.
Τα εγκλωβισμένα καλοπροαίρετα μέλη και στελέχη πιστεύουν (απόλυτα) λαθεμένα ότι την κοινωνική αλλαγή, την λαϊκή απελευθέρωση μπορεί να την φέρει μια συνειδησιακά άψογη μειοψηφία-πρωτοπορία η οποία και θα πρέπει να κατακτήσει την εξουσία εξ ονόματος του λαού.
Τεράστιο λάθος που προέρχεται από την άγνοια του κοινωνικού νόμου που  χωρίς καμιά ιστορική εξαίρεση μας λέει ότι: Όταν μια οποιαδήποτε μειοψηφία πάρει την εξουσία μετατρέπεται αυτόματα σε νέο δυνάστη του λαού. (Δες κείμενο: «ΓΙΑΤΙ ΟΤΑΝ ΜΙΑ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ ΠΟΥ ΚΑΤΑΚΤΑ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΜΕΤΑΤΡΕΠΕΤΑΙ ΠΑΝΤΑ ΣΕ ΝΕΑ ΚΥΡΙΑΡΧΗ ΤΑΞΗ»)
Αν κάποιος καλοπροαίρετος κοινωνικός αγωνιστής αγνοεί αυτό το νόμο είναι σαν να αγνοεί την ιατρική ένας χειρουργός


Όμως το πλήρωμα του χρόνου έχει φθάσει.  Οι αντικοινοτιστικές, οι  κυκλοθυμικές και αντιεπιστημονικές απόψεις του Λένιν, (που φθάνουν στο απόγειό τους με το βιβλίο του «κράτος και επανάσταση») τις οποίες αναμασούν οι σημερινοί οπαδοί του, αναπότρεπτα θα ξεφτίσουν και θα μπουν στο κατάλληλο μουσείο.
Έχει έρθει η εποχή όπου θα επαναδομηθεί το παγκόσμιο κοινοτιστικό κίνημα και φυσικά το αντίπαλο δέος προς το ολιγαρχικό αστικό σύστημα και αυτό μπορεί να γίνει με το πέταγμα στα σκουπίδια των Λενινικών κυκλοθυμικών θεωριών.

ΟΕΝΔΕΛ  -  ΕΚΚ
  
ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ – ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΙΝΟΤΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ)